อะไรกันนักหนา

วันนี้เป็นวันแรกของสัปดาห์ที่เราแทบจะไม่อยากลุกจากที่นอนก็อากาศมันหนาวเย็นจับใจ กว่าจะทำใจสละชีพออกจากผ้าห่มสุดที่รักได้ก็แทบตาย แถมต้องทำใจสลัดเสื้อผ้าออกจากตัวอีกกินเวลาไปมากโขกว่าจะอาบน้ำ ขนาดอาบน้ำร้อน ร้อนนะไม่ใช่อุ่น หน้าก็ไม่ได้แต่ง สิวบานเบอะ อากาศมันหนาวสิวก็ขึ้นอยู่ได้ ชิตามใจจะขึ้นก็ขึ้นไป...ไม่สนโว้ยยย
ไปถึงที่ทำงานตอน7.54 ไปถึงก็นั่งเม้าส์ นิสัยเดิมๆๆ กินๆๆ ดูเมลว่ามีงานเข้าอะป่าว ไม่มี นั่ง รอเพื่อนอีก3คนมาก ขอบ่นหน่อยเหอะจะรีบมาให้มันตรงเวลาแล้วหัดทำตัวไม่มีปัญหาสักวันได้มะ ช่านเนี่ยต้องมารอออออออออ พวกแกเป็นใครไม่ทราบฮะ
งานก็ไม่มีไรนั่งกินของฝากจากกัปตัน เป็นโมจิมีสตอเบอรี่อยู่ข้างใน กะอีกอันเป็ไวท์ช็อคสีขาวมีสตออยู่ข้างใน อืม อร่อยย
นั่งเอางานเข้าแฟ้ม เดินไปส่งงาน หมดเวลาไปหาข้าวกิน
หนาวววว จนไม่อยากเดินเลยรีบกินรีบกลับตึกไปนั่งจำศีล
กินขนม นั่งคุย คิดได้ว่าช่านนนมาทำอะไรที่นี่ เอาวะ วันนี้หนาวพักซักวันละกัน
เดินขึ้นตึกไอ้ยามบ้าทำเสียรม ก็รู้ว่าต้องติดบัตร เราก็ติดแต่อากาศมันหนาวเราก็ใส่เสื้อกันหนาวแล้วก็รูดซิปมันก็มะเห็นบัตรใครๆก็เป็นแบบนี้ ยามคนอื่นก็ไม่ว่า เค้าคงเข้าใจ---คิดเอาเอง
***** แต่ไอ้คนนี้มันเจือกตะโกน ติดบัตรนิสิตด้วย แบบตะคอก
***** อิช่านเลยมองแล้วตะคอกกลับว่า ติดแล้ว
****** มันบอกไหน คิด
*******ในใจ จะมายุ่งไรด้วย บอกว่าอยู่ในเสื้อ
****** มันเจือกบอกว่าตัดด้านนอกเท่านั้น
******* หน้าตาแบบกวนมาก
******* เพื่อนเราเลยติดมันที่กระดุมเม็ดแรก แต่เราไม่สนจาติดแบบนี้ ทามไม แค่ ยามการบินไทย พูดดีๆก็ได้ไม่เห็นต้องตะคอกใส่แบบนี้เลย
ขากลับ
ขึ้นรถเมลล์คนเยอะล้น ผ่านไปหนึ่งป้ายมีคนลง มีที่ว่าแต่คนจะลงป้ายต่อไปเค้าก็มาอัดกันที่หน้าประตู กระเป๋าแมร่งตะโกนด่า ว่าจะยืนอัดกันทามไมนักหนา
ขึ้นมาหัดมองข้างหลังบ้างว่ามีที่เดินสิ ขี้เกียจกันทามไม เอ่อ ทุกคน งงเลย ป้าแมร่งบ่นๆๆๆๆๆๆๆๆ จนช่านลง
เฮ้ยยยยย พูดดีๆก็ได้จะอาไรนักหนา