ตอนแรกนึกว่าไปส่งคนเดียวก็ลองโทรหาชาลิปรากฎมันไปด้วย คุยไปมามันขอออกตอน 18.30 น. ไอ้เราก็โอเชกะว่าไปทัน สบายๆๆๆ
แต่
วันนั้นมีมรสุมอะสิ ซวยจริงๆๆ
นั่งรอมันที่บีทีเอสกะพ่อเกือบ45 กว่าเจ๊จะเสด็จมาพร้อมกับธัชที่จะมาทำเซอร์ไพส เหมือนที่แม่ข้าพเจ้าเตือนไม่มีผิด ระวังไม่ได้ส่งโมหรอกไปช้า ไอ้เราก้ออยากออกเร็วแต่ให้ทำไง มันมีรถพ่วงมานิ เจ๊แมร่งบ่นใหญ่ว่าเปลี่ยนรถไม่บอก เอ่อลืม โทดๆๆขับไปโอ๊ยย รถจามาติดอาไรกันตอนนี้ บนทางด่วนไม่ติดแต่แถวจ่ายเงินยาวมากๆๆ พ่ออิชั้นก็กลัวว่าถ้าขึ้นทางด่วนเดี๋ยวรถติดบนนั้นขึ้นมาไม่ได้ไปกันพอดี มาทางธรรมดาพร้อมกะฝนที่โปรยปรายตลอดทาง อยู่ในรถก็เม้าส์กันกระจาย
ไปทันเวลาฉิวเฉียด
เราก้อบอกธัชว่านั่นเพื่อนกอยแก้งค์ของโม ธัชบอก อืม ดูเค้าตื่นเต้นกันมากเลยนะ 555
ใจจริงก้อแอบสงสารพวกเค้านะบางคนไม่เห็นมีใครมาส่งเลย แบบ พ่อ แม่ พี่ น้อง เค้าคงอ้างว้างน่าดู
ส่งโมเสร็จหาอาไรกิน
ใจข้าพเจ้าอยากรีบกลับ
ทามไมอะหรอ
พรุ่งนี้สอบอะสิ วิชาสำคัญไม่สิสำคัญมันทุกวิชา เพราะโง่ทุกวิชากลับไปอ่านนิดหน่อย ตื่นมาอ่าต่อ
โชคดีมีบุญคุ้มกาลาหัว พอทำได้บ้างตั้งแต่สอบมาวันนั้นเขียนเยอะสุดละ 5 หน้า อุ๊ยทำได้ไงเนี่ย
ปล.อยากดูเรื่องรถไฟฟ้ามาหานะเธอ
ปล.ต่อ บอดี้ชอปเซล 70 แหละ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น